W literaturze dotyczącej problematyki rodziny dużo miejsca poświęca się rolom rodzicielskim, znaczeniu matki i ojca w procesie wychowania dziecka. Jest to oczywiście podyktowane doniosłością tych ról. Warto jednak poświęcić chwilę refleksji osobom dziadków. To oni stoją zaraz za rodzicami i po nich są najbliżsi dziecku. Wydawać by się mogło, że dawniej rola dziadków była wyraźniejsza, bardziej doniosła, natomiast w dobie żłobków i nianiek instytucja babci przestaje być niezbędna. Jednak babcia to nie tylko funkcja usługowa.
Bycie babcią, dziadkiem to spełnianie kolejnej roli społecznej, czyli spełnianie pewnych zachowań oraz postaw społecznie określonych i oczekiwanych przez daną grupę społeczną od osoby zajmującej daną pozycję społeczną. Związane jest to z wiekiem i z faktem wydania na świat potomstwa przez dzieci. W naturalny sposób następuje może nie przejście z roli rodzica do roli dziadka czy babci, ale wzbogacenie swego „repertuaru” ról o kolejną. Siłą rzeczy ludzie towarzysząc swoim dzieciom podczas ich dorastania, zakładania rodziny są obecni od samego początku w życiu wnuków. W pierwszych miesiącach życia małego człowieka rodzice i dziadkowie opiekują się nim, zaspokajają jego potrzeby, uczą je podstawowych umiejętności pozwalających na coraz bardziej samodzielne poczynania. Dziecko uczy się od nich mówić, poprzez obserwację i naśladownictwo nabywa różne zachowania..
Mówienie jest dla większości z nas najbardziej oczywistą czynnością na świecie. Nie jest to jednak umiejętność wrodzona lecz kształtuje się stopniowo pod wpływem wielu czynników i w określonej kolejności. Abyśmy mogli mówić nasz mózg musi uruchomić szereg skomplikowanych mechanizmów. Okres prenatalny to czas, gdy między innymi formują się i rozwijają podstawowe organy odpowiedzialne za odbiór i nadawanie mowy. Jest wykorzystywany także przez organizm dziecka do treningu tych umiejętności, które są życiowo ważne po urodzeniu. Jedną z tych umiejętności jest reagowanie na bodźce docierające do niego poprzez zmysł słuchu. W 13 dniu ciąży stwierdza się zawiązki układu nerwowego.
.Czytaj więcej: Rozwój mowy dziecka: okres prenatalny i niemowlęcy
Analiza literatury i wyniki badań psychologiczno-pedagogicznych wskazują na wzrost agresywności wśród dzieci i młodzieży. Agresywne zachowania to nie tylko morderstwo, czy bójka, to także atak, groźba czy wulgarne słowo. Młodzież i dzieci żyjące w takich warunkach mogą nie odczuwać dyskomfortu psychicznego z racji swoich zachowań i przyjąć je jako normę. Przyczynę takiego stanu rzeczy upatruje się w zmianie warunków społecznych, takich jak: kruchość związków rodzinnych, negatywny wpływ środków masowego przekazu, pogoń za zyskiem, emigracja zarobkowa. Agresja nie rodzi się sama z siebie,
.
