Spontaniczna aktywność dziecka sprawia, że dość często chodzi ono "poobijane", dlatego nie zawsze łatwo odróżnić urazy powstałe w wyniku samodzielnej aktywności dziecka od tych, które są skutkiem przemocy. Pewne ułatwienie stanowić może fakt, że zadrapanie, siniaki, obrzęki powstałe w wyniku własnej aktywności występują najczęściej na wystających częściach ciała tzn. łokciach, kolanach, policzkach ale nie można wykluczyć, że także te powstały na skutek przemocy. Wysoce niepokojące są ślady w nietypowych miejscach, a także pewna ich różnorodność np.: siniaki, złamania, zaburzenia przewodu pokarmowego.
.Różnorodne przemiany codziennego życia powodują, że zmienia się model rodziny i wychowania a także pogłębiają się trudności wychowawcze. Małe dziecko charakteryzuje się dużą plastycznością na wpływy innych osób i środowiska. To właśnie w dużej mierze od wychowania zależy "kto wyrośnie" z małego dziecka i jakim człowiekiem będzie w przyszłości. Te różnorakie i nieodzowne przemiany niosą ze sobą często negatywne zjawiska życia społecznego, do których należy zjawisko niedostosowania społecznego. Termin ten został wprowadzony przez Marie Grzegorzewską w 1959 roku. Nie jest on jednak jednoznacznie stosowany i bywa używany wymiennie np. dziecko moralnie zaniedbane, dziecko wykolejone czy dziecko z zaburzeniami w zachowaniu się. Pojęciem najłagodniejszym w brzmieniu i obejmującym wszystkie rodzaje trudności wychowawczych jest pojęcie zaburzenia w zachowaniu się.
.Najznakomitszą postacią wśród dyslektyków w dziedzinie literatury był Hans Ch. Andersen. Najbardziej zadziwiające jest to, że ten utalentowany pisarz popełniał błędy ortograficzne. Nauczyciel w szkole średniej mówił do H. Ch. Andersena - Przy maturze dostanie pan pałę za takie zadanie. Sądzi pan, że to obojętne, czy napisze pan "e" czy "i"? Ma pan najbardziej tępy "łeb", jaki kiedykolwiek widziałem?.
.
